7a. D'Verben: Aféierung

1. Beim Konjugéiere vun de Verbe geet ee vum Lëtzebuerger Infinitiv aus.
   Am Present gëtt d’Zuel vun de Konsonante virun der Endung bäibehalen:
   bezuelen – du bezils, falen – hatt fält
   spillen – hie spillt, kommen – du kënns
2. Am Imparfait, am Conditionnel an am Participe passé gëtt d'Zuel vun de Konsonante just da bäibehalen, wann d'Längt vun de Vokalen net ännert:
   ouni Ännerung: aloggen – du bass ageloggt
   mat Ännerung: reiden – hien ass geridden, wëllen – ech wéilt
3. Beim Konjugéieren hält ee sech konsequent un d’Reegele vun der Längt vun de Vokalen:
   kuerz: du fäls, ech si gefall, hien hält, kommen
   laang: du faals, ech hu gefaalt, dir haalt, ech koum
4. Um Enn vum Verb ginn déi mëll Konsonanten d a w duerch déi haart Konsonanten t an f ersat:
   schneiden – hie schneit, verbidden – dir verbitt
   reiwen – hie reift, schreiwen – du schreifs

Ausnam (betrëfft de Punkt d.):

D’Hëllefsverb sinn schreift een an der 2. Persoun Pluriel: dir sidd

Remark (betrëfft de Punkt d.):

De Konsonant b bleift um Enn vum Verb onverännert:
üben – du üübs